SHQIPERIME nga Merita Paparisto

Një mijë kuaj të vegjël Persian ranë në gjumë
në sheshin me hënë të ballit tënd
ndërsa për katër net me rradhë unë përqafoja
belin tënd, armikun e dëborës

Midis suvasë dhe jaseminit, vështrimi yt
ishte si një degë e zbehtë me farëza.
Kërkova brenda gjoksit tim për të të dhënë
gërmesat e fildishta të fjalës përgjithmonë

“përgjithmonë”, “përgjithmonë”, kopshti i agonisë
trupi yt, gjithmonë i arratisur
ky gjaku i venave të tua në gojën time
goja jote tashme dritëshuar për vdekjen që më pret.

PATAT E EGRA
Mary Oliver

Ty nuk të duhet të jesh njeri i mirë
nuk të duhet të ecësh në gjunjë
me qindra kilometra në shkretëtirë, për pendesë.
Ti vetëm duhet të lesh atë kafshën e butë brenda teje
të bëjë atë që pëlqen më shumë.
Më trego për dëshpërimin, atë tëndin, dhe unë 
do të tregoj për timin.
Ndërkohe bota le të vazhdojë të rrotullohet
Ndërkohë dielli dhe guralecët e tejdukshëm të shiut
le të udhëtojnë përmbi peizazh
përmbi preritë dhe pyjet e errët,
malet dhe lumenjtë.
Ndërkohë patat e egra, lart në ajrin e pastër blu
le të fluturojnë në udhën e kthimit në shtëpi
Kush do qe je, s’ka rëndësi sa i vetmuar je,
bota ta hap vetveten para imagjinatës tënde
të thërret të vesh re patat e egra, të serta dhe provokuese
përsëri dhe përsëri, duke të shpallur vendin tënd
midis familjes së gjërave.

MË DËGJO SIÇ DËGJOHET SHIU
Oktavio Paz

Më dëgjo ashtu siç dëgjohet shiu
as me vëmendje por as me shpërqendrim,
gjurmë të lehta, risim i hollë,
ujë që është ajri vetë dhe ajër që është vetë koha
dita është akoma e gjallë
nata ende s’ka lindur
trajta të mjegulluara
në kthesën pas qoshes
trajtat e kohës
në lakimin e heshtjes,
dëgjomë, ashtu siç dëgjohet shiu
pa më dëgjuar vër-vesh në atë që them
me sytë të hapur për së brendshmi, në gjumë
me të pesta shqisat zgjuar,
po bie shi, gjurmë të lehta, mërmërimë bashkëtingëlloresh,
ajër dhe ujë, fjalë pa rëndesë:
që jemi dhe që janë,
ditët dhe vitet, ky moment
kohë e papeshë dhimbje që rëndon,
më dëgjo ashtu siç dëgjohet shiu,
asfalti i lagur shkëlqen,
avulli ngrihet dhe ikën larg,
nata shpaloset dhe hedh vështrimin tek unë,
ti je ti dhe trupi yt prej avulli,
ti dhe fytyra jote e natës
ti dhe flokët e tua rrufe të ngeshme
ti kapërcen udhën dhe futesh në ballin tim,
gjurmë uji përballë syve të mi,
dëgjomë, siç dëgjohet shiu,
asfalti është i lagur dhe ti kapërcen rrugën
në mjegull, përhumbur në natën,
në këtë natën që flenë në shtratin tënd,
është dallga që fryhet në frymën tënde
gishtërinjtë e tu prej uji më njomin ballin,
gishtërinjtë e tu prej zjarri më djegin sytë
gishtërinjtë e tu prej ajri hapin qepallat e kohës
një ujëvare pamjesh dhe ringjalljesh
dëgjomë, siç dëgjohet shiu
vitet ikin tutje momentet vijnë tëhu
i dëgjon gjurmët në dhomën tjetër?
nuk janë këtu, as atje: ti i dëgjon
prej një tjetër kohë e cila ndodh tashti
dëgjoi gjurmët e kohës
krijueses së vendeve të papesha, të panjohshëm
dëgjoje shiun si vrapon mbi tarracë
nata është tani e errët natë varri,
shkreptimat flenë në foletë mes gjetheve,
një kopsht i paqetë bredh në mëshirë të fatit
hija jote mbulon këtë faqe libri.

Rainer Maria Rilke, poet austriak
TI QË NUK ARRITE

Ti që kurrë nuk arrite 
në krahët e mi, e dashura ime,
e humbur që pa filluar,
unë madje nuk di as këngët
që të pëlqejnë ty më shumë. Kam hequr dorë
nga përpjekja për të të gjetur ty në valën
e tërbuar të momentit të ardhshëm. Të gjitha
imazhet e ndritshme në mua—atje tutje,
peizazhe thellësisht të ndjera, qytete, kulla, dhe ura
dhe kthesa të papritura të udhës
dhe këto toka të begata që njëherë e një kohë
pulsonin nga jetët e zotave—
të gjitha rilindin tek mua
për të të dhënë kuptim ty,
që përjetësisht më shmangesh.
Ti, e dashura ime, që je sa të gjitha kopshtet
që kanë përpirë vështrimin tim
të përmalluar. Një dritare e hapur
në një shtëpi fshati—dhe ti pothuajse
duke dalë nga dera, për të më takuar.
Në rrugët mbi të cilat rastësisht kaloj
ti sapo ke shkelur para meje dhe je zhdukur.
Dhe disa herë vitrinat e dyqaneve
që akoma kanë marramendjen
e pranisë tënde të mëparshme
drithërohen dhe më kthejnë imazhin tim të befasuar.
Ku i dihet? Ndoshta i njëjti zog përcolli jehonën
për të dy ne dje, të ndare, në mbrëmje…

KËNGË DASHURIE

Si do mund ta mbaja thellë këtë shpirtin tim,
që aty brenda meje të mos prekte shpirtin tënd?
A do mundja vallë ta ngrija aq lart, që duke kapërcyer
lartësinë tënde të  mund ta dërgoja në të tjera vende?
Do doja ta strehoja diku fshehur mes objekteve
të largëta të humbura, në një vend të errët dhe të heshtur
ku të mos drithërohej sa herë që thellësia jote të tingëllonte.
Por edhe kështu, çdo gjë që na prek ne të dy, mua dhe ty
na bën bashkë në një zë,  ashtu si një hark violine
që nxjerr një tingull të vetëm nga prekja e dy telave të veçantë.
Mbi cilin instrument jemi tendosur vallë
dhe cili muzikant na luan me duart e tij?
Oh më e ëmbla këngë.

PËR LOU ANDREAS-SALOME

I kisha të hapura të gjitha dyert e shpirtit, duke harruar
që atje jashtë nuk ka vetëm sende dhe kafshë
krejtësisht të çliruara nga vetvetja, kokërdhokët e të cilëve
dalin të kërcyera nga jetët e tyre, po ashtu siç rrethohen
portretet nga kornizat; harrova që në gjithë ç’ kisha bërë
vazhdimisht kisha tërhequr vëmendjen brenda vetes time,
shikime, opinion kuriozitete. E kushedi çfarë tjetër,
ndoshta sytë formohen në hapësirë
dhe ndaj mund të vështrojnë gjithandej. Ah vetëm kur isha
i zhytur brenda teje, fytyra ime pushonte së ekspozuari, rritej
në ty mbështillej kacavjerrë zymtë e pafundësisht në
strehëzen e zemrës tënde.

Ashtu si dikush vë një shami para gojës kur teshtin
Jo: ashtu sikurse dikush e shtrëngon shaminë mbi një plagë
nga e cila jeta kërkon të rrjedhë e tëra
në një shkulm të vetëm, ashtu të shtrëngova pas vetes:
Të pashë se si u përskuqe e tëra. E si mundet vallë
frymë njeriu të përshkruajë çfarë ndodhi mes nesh.
Krijuam çdo gjë që nuk kishim pasur kohë të bënim.
Unë u rrita shtrembër në çdo impuls të
rinisë time të parealizuar dhe ti, e dashur,
përjetove fëmijërinë më të egër mbi zemrën time.

Kujtesa është e pamjaftueshme për këto gjëra:
duhet të kenë qenë shtresa të një ekzistence të dlirë
në dyshemetë e qenies time, një kondensim
i këtij solucioni pafundësisht të ngopur.

Nuk mendoj kurrë të kaluarën; gjithçka që jam
është e mbrujtur nga ty. Nuk të zbulova ty
në ato vendet mjerisht të ftohta nga të cilat
ti kishe ikur pa kthim; dhe vetëm mosqenia jote atje
sjell një ngrohtësi brenda teje, je më reale
shumë më tepër se një privacion.
Dëshira për të pasur dikë shpesh
të udhëheq drejt mjegullës së paqartësive.
Përse duhet ta flak unë veten time në to
kur siç e di mirë ndikimi yt më përmbështjell
butësisht, si drita e hënës ndjekësen pranë dritares.

Pablo Neruda

E humbëm edhe ketë muzg
askush nuk na pa në mbrëmje dorë për dorë
ndërsa nata e errët mbështillte dheun