NËNË, JAM BËRË EDHE UNË PËR ILAÇE
Ke një shekull aty, në kënd të dhomës,
mpakesh përditë, zvogëlohesh;
(Duket i je nisur harrimit)
me sytë e ngulur zbrazëtirës
në ç’udhë përhumbja të çon?
S’je më e para. As unë.
Fjalët i kemi bërë më të rralla
si ca mbulesa që u hidhen orendive
për të mos zënë pluhur
apo për t’i mbrojtur nga gërvishtja.
Kush i vrau pëllumbat e fjalëve tona?
Përgjimi sillet me pupa nëpër dhomë
e se ç’ka ca flatra që rrahin nëpër ajër
si gjurmët e qetësisë para kiametit apo
si ditën e parë pasi kemi përcjellë të vdekurin.
Kam frikë ta kthej kokën andej;
ata sy të lëngështuar se ç’kanë ca kthetra të buta
e vetëm lutin porsi zogjtë, kur duan
të mbahen e mbezi mbahen
mbi ca degëza të holla të përthyera shpirti.
Po si të të ndih, jam bërë edhe vetë për ilaçe,
dhe s’jam më aq i ngutur
për të vrapuar drejt së nesërmes.
Ti e di që mposhtem kollaj
jam mësuar të më mbrojnë
gjithë jetën më ke mbrojtur;
jo vetëm nga e liga.
Ah sikur të më merrje në prehër si njëherë
të më futje në gji; të më mbledhësh
të më fshehësh nga gjurmët e panjohura
nga fërfëllimat, zërat që muret
të ndrydhura nga koha, nxjerrin përditë.
Me frikën mos të zgjoj pi rënkimin;
kjo më bën të përpushem si zogjtë,
ta fsheh kokën mes pendësh e puplash.
Si të ta rrëfej këtë lëmsh,
këtë lumë që më përmbyt zemrën
më vjen të ankohem, të qaj e
më shumë se kaq:
s’po mund ta largoj dot të keqtë
që hedh përditë rrënjë tek unë.
Më je plakur kaq shumë e unë,
egosëmurë, s’e duroj dot më pleqërinë
hapat e tua të heshtura
që lodhin çdo ditë.
Apo kjo ndodh që dhimbja ime
të shterojë e firojë në një pikë
që e varur ri e nuk bie prej tavanit
të një shpelle të harruar e përjetë në padritë?