AH, MARI nga Shefqet Sulmina

AH, MARI

Ah, Mari çfarë erë sheshe,
Që magjepse gjithçka frynë.
Bëj të shkoj e vetëm krihem,
Bëj të gjej e veten humb.

Do vij vala do të puthi,
Buzë për jodur, o Mari,
Do fryjë era do na ndezi,
Flokë me yje, frymë si ti.

Deri kur muzgu do të ecë,
Me shkop nate mbi zambakë,
O Mari ti këngë e duarve,
Rivierë grame jargavan.

Dhe pastaj një ëndërr tjetër,
Gjithë si lule, gjithë si valë,
Gjithë e qesh e ulë në zemër,
Gjithë si valë e zgjon ti prapë.

Gjithë e mbush e gjithë ti hap,
Gjithë e gji, e gjithë zambakë,
Ah Mari çfarë qumësht e qiell,
Gjithë è lule…dehur mjaltë.

UJËVARA

Ja dhe stoli,
Ja ujëvara.
Ja…
Ja dhe unë kur ti të ndritsh.

Ja dhe era,
Ja dhe kopshti,
Qielli jonë…
Ja dhe lulet e qershisë.

Ja tek erdhe,
Ja u derdhe
Ja…
Magmë maji, gji komete,
Kopsht e buzë,
Ja lirishtë.

Ja u mbushëm,
Ja u dogjëm,
Ja…
Ja ujëvarë që shket në shpirt.

 YJE PYTJESH

Sy dhe yje tjetër çfarë?
Çfarë janë yjet, cila je?
Cila je në pjekje qielli,
Re e bardhe që bëhesh zë.

Je e ëmbël, prush që duhesh,
Je e ngrohte zi gëzof i butë,
Je një mug i mrekulluar
Kur zbardh agu bëhesh prush.

Kur vjen vera bëhesh lule,
Po kur dimri zë e fryn?
Kush e di çfarë yje pyetjesh,
Ne një skaj te qiellit rrinë.

DO TI

Do ti që t’i flasë detit për ty?
Do që t’i them se je e dashura e poetit?
Do që t’i them valëve të të duan?
Do që në këmbët e tua ta bie bregun?

Do që të të vesh peneli i pranverës?
Do që të të marrë era të të mbajë në duar?
Do që të bëhesh një pulëbardhë e gëzuar?
Do që të puthesh me qiellin, diellin?

Do që të bëj për ty çfarë ti të duash?
Do që të bëj ty çfarë do që ti të jesh?
Do që të jesh poezia më e bukur që shkruaj?
Do që të më bësh mua vërtetë poet?

BAJLOZET DHE DASHURIA

Nëse vij në Vlorën tënde,
Në Vlorën tonë po të vij, Jonila,
Pushkën e Selam Labit do të marr
Dhe do të të qëlloj me karafila.

Deri sa e vdekur ti të qeshësh,
Karafilat në maj, siç qeshin
Dhe do të ndodh atje buzë detit,
Buzë detit, rërës dhe bregut.

Dhe do të ndodh atje,
Atje ku bëheshin luftëra me bajlozë,
Atje buzë detit Jon të ngeshëm,
Ku dashuria dhe bajlozët gjëmojnë.

Pushkën e Selam Labit do të marr
Dhe do të qëlloj “o” Jonila…
Bajlozët kanë luftërat e tmerrshme të tyre,
Ne luftën tonë me karafila.

NË KOPSHTIN E FQINJES

U poqën mollët në kopshtin e fqinjës,
Fqinjë e bukur rri nën mollë.
Dhe kopshtit mollët zënë e lozin,
Lozin dhe zgjojnë vjeshtën e vonë.

Një parfum cytës i hollë vjeshte
Fryn e ta vë zemrën në lojë,
Ka mollë të pjekura në pëqi të fqinjës
Në pëqi të fqinjës ka mollë.

Ka bar të gjelbër në kopshtin e fqinjës,
Ka bar dhe në kopshtin tim të gjorë,
Dhe në kopshtin tim është bari i gjelbër
Dhe mbushur është me mollë.

Ta kafshoj një mollë dëshiroj e mbahem,
Se dua që ta filloj ajo këtë lojë…
Ka mollë të pjekura në pëqi të fqinjës
Në pëqi të fqinjës pikojnë mollë…

FISHKELLEJ

Meqenëse më ra rruga këtej,
Thashë, po fishkëllej,
Po ç’ punë kam me ty kur fishkëllej?
Vetëm po eci kot së koti këtej…
As e kam mendjen fare se po del ti a s’po del.
Po s’dole këtej, prapë do t’i bie dhe andej.
Tërë ditën që fishkëllej.

SHI NË VERË