XIXËLLONJAT
Ti më pyete: ka ende xixëllonja tek atdheu ku rron?
Si të të përgjigjesha kur ti vetë më lyeje fytyrën
me fosforin e dritës së tyre që t’u ngjaja terrakotave të
ngjyrosura?
Të thashë: mos më bëj të të sjell këtu
fëmijërinë e largët
dhe të qaj për vrapin e çmendur mbi mëllaga,
kur ndiqnim llamburitjet e tyre nëpër sokakët
si një galaktikë farfuritëse
që mbushte me dritëza shpirtrat tanë
dhe manin e madh të oborrit.
Nuk të kujtohet kur binim të flinim të lodhur
me xixëllonjat brenda shisheve të penicilinave
nën jastëk dhe zgjoheshim
nga zhurmërima e çeljes së luleve?
Mos ndoshta luleshqerrat
ishin krevatet e tyre
të ngritura në fushimin e pranverës që vinte?
Dhe ti më thua: kaq vjet më munguan llamburikat,
në dheun e huaj, në metropolin e madh ku rrojta,
ku kondicionerët gjithë vitin u bëhen barrierë stinëve
dhe kondensojnë në tubat e shkarkimit,
hapësirat e mia të largëta në trajtë lotësh.
Kështu më telefonon e merakosur
dhe ngre zërin
të mundësh rrapëllimën e një treni elektrik
që rrëshqet pranë teje
si dragonjtë e përrallave tona.
Nëse do të vish, të betohem, e flaka moshën time,
dhe do të të çoj përdore në lëndinat e pranverave të
reja,
në çastin kur xixëllonjat lajmërojnë se ngrohet koha
ndërsa mbajnë radhën e çeljes së luleve,
të frutave të lidhura
dhe bëjnë inventarin e yjeve.
VARREZAT E ANIJEVE TË MBYTURA
Shëtisim me katamaran në gjiret joniane,
në kërkim të varezave të anijeve antike të mbytura.
Rrëshqasim mbi ekspozenë e ujrave të xhamta të këtij
muzeu kohrash, mbi amforat, spirancat
patavrat e anijeve të luftës, anijeve tregëtare të
ngarkuara me tjegulla, që shfaqen përmes një
vegjetacionit të dendur jonian.
Peshq të thellësive hyjnë e dalin në ambientet e këtij
muzeu si ca rojtarë të heshtur,
ku lundrojmë mbi dëshmitë e betejave të lashta detare.
Shpesët e detit, pulëbardhat, këlthasin pasthirrmat e
ushtarëve,
dhe përsëritin britmat e tyre, duke u vërtitur sipër nesh.
Hapësira e pa matë e detit në perëndim të diellit përsërit
flakët, hirin, tymin dhe mirazhet e anijeve që zhyten në thellësitë
e ujërave. Zëri i Cezarit epohet mbi
valë duke ndjekur Pompeun.
Guiskardi, Bohemundi bredhin me flotat e tyre në këto
gjire. Dikush
e humb flotën nga shtrëngatat. Një tjetër e fundos vet për
të mos e pasur mendjen te kthimi.
Shpalosim velat në këto rrugëtime mbi Detin Jon. Shfaqemi
në gjirin para Butrintit, para Onhezmit, Porto
Palermos, Palasës
dhe katamarani ndal në Gramata,
ku dikur strehoheshin anijet për t’i shpëtuar furisë së
Poseidonit.
Monument i gurtë i memories
i ngritur thikë mbi humnerat e egërsuara,
me shënimet e udhëtarëve të mëdhenj të gdhendura në
murin e historisë,
me lutjet kushtuar perëndive,
me thirrjet,
me agoninë e lundërtarëve të rrezikuar,
që ndjehen të vegjël para natyrës
dhe pendohen për mëkatet.
Prekim me dorë shenjat,
adresat e lëna
bashkë me ankthin e tyre
për të mbijetuar.
Prekim emrat e Pompeut, të Dolabelës,
të Mark Antonit,
të konsullit Tit Statit Tauri
në këtë enciklopedi të udhëkryqeve mesdhetare,
për të dëshmuar se janë të vdekshëm.
Duke udhëtuar për në Francë, këtu u tulat
për t’u mbrojtur nga stuhia
perandori i Bizantit Joani V Paleologu.
Dhe katamarani lundron në skajet e kohërave,
duke shtyrë ca valë indiferente për të shkuarën.
01.02.2014